Skeet to olimpijska dyscyplina strzelectwa śrutowego, polegająca na trafianiu w poruszające się po ustalonych torach lotu gliniane krążki (tzw. "półmisek" i "miseczkę"), wyrzucane z dwóch wieżyczek – wysokiej i niskiej. Strzelec, używając strzelby gładkolufowej kalibru 12 (rzadziej 20), przemieszcza się między ośmioma stanowiskami ułożonymi w półkole, oddając po 25 strzałów w różnych kombinacjach: pojedynczych rzutach z każdej wieży oraz podwójnych (dwóch krążkach jednocześnie). Kluczowe jest precyzyjne prowadzenie broni, płynne wymachy oraz wyprzedzanie celu – strzał oddaje się przed krążkiem, kompensując opóźnienie reakcji. Dyscyplina powstała w USA w latach 20. XX wieku jako symulacja polowania na ptactwo, dziś jest testem refleksu, koordynacji i techniki pod presją czasu. Standardowa odległość do celu wynosi ok. 40 metrów, a krążki osiągają prędkość 100 km/h. Wymaga specjalnych strzelb o długich lufach (66–81 cm), regulowanych łożach i chwytach oraz śrutu o średnicy max 2,6 mm (nr 9).
Zasady i przebieg rundy
Standardowa runda skeet składa się z 25 strzałów na ośmiu stanowiskach. Krążki wyrzucane są w ściśle określonych sekwencjach:
- Wieżyczka wysoka (3m): emituje krążek lecący w dół pod kątem 45°.
- Wieżyczka niska (1m): wyrzuca cel poziomo, równolegle do ziemi.
Sekwencja strzałów
- Stanowiska 1–7: pojedynczy krążek z wysokiej, pojedynczy z niskiej, podwójny (oba jednocześnie).
- Stanowisko 8: jeden strzał do krążka z wieżyczki niskiej (tzw. "zawodnik").
Kryteria trafienia
Krążek uznaje się za trafiony, jeśli widoczny jest pył po rozbiciu śrutu. Dopuszczalna jest minimalna ilość odłamków.
Technika i sprzęt
Skuteczność w skeecie zależy od opanowania trzech filarów technicznych:
Pozycja strzelecka
- Stała postawa z lekkim pochyleniem tułowia do przodu.
- Strzelba pewnie osadzona w ramieniu przed rozpoczęciem wymachu.
- Głowa uniesiona, by oko miało pełną widoczność toru lotu.
Prowadzenie broni
- Wymach rozpoczyna się od bioder, nie od ramion.
- Lufa prowadzona 30–50 cm przed celem (tzw. "wyprzedzenie").
- Strzelanie bez zatrzymywania broni – ruch kontynuowany po strzale.
Optymalna strzelba
Do skeetu stosuje się specjalistyczne strzelby gładkolufowe:
- Długie lufy (71–76 cm) dla lepszej widoczności i płynności prowadzenia.
- Średnie lub pełne dławienie (Improved Cylinder/Modified) skupiające śrut.
- Regulowane łoże i grzbiet kolby dopasowane do anatomii strzelca.
Znaczenie treningu i bezpieczeństwo
Bezpieczeństwo na stanowisku jest nadrzędne. Strzelec otwiera broń i wkłada flagi bezpieczeństwa podczas przemieszczania się między punktami. Trening obejmuje:
- "Dry fire" – ćwiczenie wymachów bez amunicji (np. z wykorzystaniem wkręcanych nakładek symulujących).
- Symulacje podwójnych rzutów z opóźnieniem startu drugiego krążka.
- Analizę torów lotu przy zmiennym wietrze.
Kluczowe akcesoria wspomagające to ochraniacze słuchu, okulary strzeleckie oraz pasy amunicyjne utrzymujące naboje w zasięgu ręki.
Podsumowując, skeet to dynamiczna dyscyplina strzelectwa śrutowego, łącząca technikę operowania strzelbą z analitycznym myśleniem. Wymaga mistrzowskiego opanowania płynnego prowadzenia lufy, precyzyjnego wyprzedzania celu oraz adaptacji do zmiennych sekwencji rzutów. Kluczem do sukcesu jest ergonomiczny sprzęt (zwłaszcza długolufowa strzelba z regulacjami), powtarzalna mechanika ruchu oraz systematyczny trening obejmujący zarówno strzelanie "na sucho", jak i symulacje pod presją czasu. Dyscyplina rozwija koordynację wzrokowo-ruchową, cierpliwość i koncentrację, pozostając jednym z najbardziej technicznych sportów śrutowych na świecie.